Oysaki zaman örtmez hicbir yarim kalmisligin üzerini. Iyilestigini sandigimiz yanlarimiz, sadece bedenimizde bagisiklik kazandirirken, bir de bunun üstüne yenileri eklenir; sanki kisir bir döngü gibi, ardi arkasi kesilmeyen ve birbirinin etrafinda dönüp duran. Bu sefer de insani en büyük sekilde yüzlestirir eksik dogup eksik yazilmisti kaderim, hem de sonsuz yarim kalmisliklarla. Odamin sessizligi icime islerken, hafifce gicirdayan sandalyemde oturuyordum. Yagmurun ritmik sesi, kirli pencerenin ardindan süzülen damlalarin cizdigi yolu izliyordum. Her bir damla, sanki icimde bir yerlerde yankilaniyor, gecmisin derinliklerinden gelen yankilarla bulusuyordu. Kendimi bu tuhaf, hüzünlü hipnozun icinde kaybederken, kapidan gelen hafif ayak sesleri beni düsüncelerimden kopardi. Omzuma konan basin sicakligini hissettigimde, Lavinin bana nasil yaklastigini fark etmemistim bile.Üzgünüm, korkuttum mu dedi, sesi nazik ve mahcuptu.
