Ilk kitabimdan sonra aldigim geri dönüslerin ardindan, yazmanin bana ve ulasabildigim insanlara ne kadar iyi geldigini gördüm ve sevdim bu isi.

Ve devam ettim Aklima ne geldiyse kisa kisa siraladim; aldigim dersler, gittigim kurslar, yaptigim seyahatler, konustugum insanlar, tanistigim yeni fikirler hep bana önder oldu, kapilar acti ve yol gösterdi yasadiklarim. Hicbir seyden cekmedim kendimden cektigim kadar; safligim, naifce inandiklarim, cok cabuk kanan cocuk ruhum, kolayca kirilabilen minik kalbim beni olgunlastirdi, büyüttü beni simdiki ben yapti.

Basima gelen her serri hayirdan saymayi, tevekkül etmeyi, düsünce gücünün nelere kadir oldugunu, akisa birakmayi, affetmeyi ve yas almanin sahaneliklerini ögrendim.

Düstüm, kalktim ve hayati her asamasinda hep cok sevdim.

Erkegi toklukta, kadini yoklukta, evladi yaslilikta, kardesi mirasta, arkadasini yolculukta, dostunu zor durumda tanirsin; demis atalarimiz. Sükür, hepsini tanidim.

Hem kendim hem de sizin icin yazdim. Omuzlarinizdan bir parca olsun yük alabilmek, en dipteyken bile yükselebileceginize inandirmak, kaybolmus hissedenlere pusula olmak ve tüm samimiyetimle, her seyin cok daha güzel oldugu bir dünyaya dair icinizi umutla doldurabilmek icin yazdim.

Umarim keyifle okursunuz; umarim kelimelerin gücü sayesinde, ayni frekansta sevgiyle bulusuruz.

Ümit Orman