Büyüdügü eve, sokaga, semte dünyalari sigdirmakta maharetli cocuklar, engin denizlerin dibine inmeye, yüksek daglarin zirvesine ulasmaya yetiskinlerden daha yakindir. Onlar, sahibi olduklari bin bir cesit hikayenin cogunu yas aldikca kaybederler. Kimisi bu hikayelerin bir kismini gercege dönüstürür, kimisi de hatirlamakla yetinir. Unutanlarsa bu cagda yalniz yaslanamazlar, baskalarinin bildiklerine tutunurlar.
Murat Sahin Esnaf Lokantasinda maharetli cocuklarla gercege dönüstürüyor hikayelerini. Icten, bizden bir dille komsudan, sokaktan, vapurdan sesleniyor okura. Cok da uzak olmayan ancak bir daha dönülemeyecek o eski günlerin hafizasini cisimlestiriyor. Kavusmaya, ayriliga, özleme, korkuya ve ölüme yakin duran kahramanlarini diri tutarak uzaniyor dünden bugüne.
Kaybolmaya yüz tutan kolektif aliskanliklarimizin nostaljik ve güncel tasavvurlarla belgelendigi bu hikayelerin üzerinden herkes payina düsen leblebiyi alip yiyebilir yahut cebine atip yoluna devam edebilir.
Cocuklugum, boylari giderek yükselen ve sayisi hizla cogalan binalarin arasinda gecti. Oyun alanlarimiz gitgide azaliyordu. Daha sonra karsimiza dikilecek olan beton yiginlarini, o dönemde tahmin edemezdik elbette; ama sansliydik, bizler sokaklarin son cocuklariydik. Sokak cocugu bizim icin siradan bir sözdü sokaklar bizimdi, biz de sokaklarin... Herkesin kendi mahallesinde arkadas grubu vardi. En sevdiklerimizle kan kardes olurduk. Üst mahalledeki cocuklarla mahalle maci yapar ve kavga ederdik. Igdeyi, inciri, dutu, erigi dalindan, üzümü asmasindan yerdik. O zamanlar her evin bir bahcesi ve bahcesinde en az bir meyve agaci vardi. Mistik, Ali ve ben sürekli birlikte gezerdik.
