Dizdiklar, Amalfi, Merkez, ardi arkasi kesilmeyen sigaralar, siyah oje, sac bandi, Yok Cocuklara musallat, tanricalara layik, cirkinligine yakisir hazin ikiyüzlülük, kirpisan gölgeler, oyunbozan hakikat. Eglenceliler okumasa da olur.
Emre Aganoglunun metni montaj masasinda yarattigi ikinci romani Natürmort, Aykiri Seyirin yayimlanan ücüncü kitabi.
Sehrin kangrenli sokaklarina serpilmis bir avuc tuzdu Yok Cocuklar. Gayriresmi isimleri kortizonun yok ettigi bedeninin acisini siyah beyaz fotograflarindan, gözüne kestirdigi ögrencilerin geleceginden cikarmaya yeminli bir egitmenden emanetti bir hic olmanin güzelliklerini ögrenmislerdi ondan. Cogu yasiti, büyügü yalnizliklarini bulasici hastaliklardan daha acimasiz buluyordu; antidot diye onlari oradan oraya sürüklemis, iflah olmayacaklarini görünce zararsiz sayip onlara bictikleri, hosgörü saydiklari nihai cözümü ertelemislerdi. Bedenlerinin kendilerine ait oldugu sanrisindan siyrilmadiklari icin sansli sayardi kendini Yok Cocuklar. Filmleri kayip yönetmenleri, yillardir yazmamak icin yazan edebiyatcilari, kanser nefesli ressamlari severlerdi. Ates pahasi berbat ickilerle, sakinlestiricilerle, yogayla besleniyor, günün birinde uyanmayi bekliyorlardi. Lise mezunu, üniversite mezunuydular; lisansüstünü, aseksüelligi, escinselligi, heteroseksüelligi denemis, hepsinde mutsuz olunca kendilerini güvende hissetmislerdi.
