Osmanli toplumunda sosyal dayanisma ve yardimlasmayla ilgili etkinliklerin neredeyse tamamina yakini vakif kurumu eliyle gerceklestirilmistir. Bu faaliyetlerin merkezinde yer alan irili ufakli on binlerce vakif din, egitim, saglik, ekonomi, bayindirlik, ulasim ve toplumla ilgili diger tüm alanlarda insanlarin ihtiyaclarini asirlarca karsiliksiz olarak yerine getirmistir. Toplumsal piramidin en üstünden en altina kadar hemen hemen her katmana mensup bireyler servetleri oraninda bu devasa sivil organizasyonun gönüllü birer parcasi olmuslardir. Denilebilir ki; gecmisten günümüze kisisel servetin toplumsal faydaya dönüsmesinin en somut ve carpici pratigi vakif sistemiyle vücut bulmustur. 1643 yilinin Mayis ayinin yirmisinde Rumeli kadiaskerinin baskanligindaki mahkemede onaylanip yürürlüge giren vakfiye ile Osmanli toplumunda hizmet veren on binlerce vakfa bir yenisi daha eklenmistir. Kurucusuna izafetle Baltaci Mahmud Aga Vakfi olarak anilan Vakfin merkezi Istanbul; etkinlik sahasi ise Istanbul, Eskisehir, Manisa ve Izmir idi. Baltaci Mahmud Aganin devlet destegi olmaksizin tamamen öz sermayesiyle kurdugu Vakfi, asirlardir toplum yararina hizmet vermektedir. Kendisi gibi oglu ve torunu da kurduklari birer vakifla topluma iyilik yapma yarisina katilmislardir. Bu kitap, kuruldugu tarihten günümüze kadar kesintisiz olarak hizmetlerine devam eden ve sahibinin adini ölümsüzlestiren Baltaci Mahmud Aga Vakfini arsiv belgeleri isiginda gün yüzün cikartmaktadir.
