Senai Demirci, terapist olarak insanin ic acilarini kesfederek, insan olmanin gizli agrilarini duyarak yaziyor dualari.
Dünya, bir asagi-yerdir insan icin. Gövdesi sigar ama gönlü sigmaz dünyaya. Bedenini agirlar ama ruhuna agir gelir. Kalibini besler ama kalbini ac birakir. Her sevda bir vedayi besler. Vuslatlar hasretleri dogurur. Kavusmalardan ayrilik kokusu gelir. Sancilar dogurur insan. Yakici ahlari közler gönlünde.
Meryem gibi, kendini sanciyla dogurmak ister insan diyor Senai Demirci. Terapist olarak insanin ic acilarini kesfederek, insan olmanin gizli agrilarini duyarak yaziyor dualari. Klise metinleri tekrarlamak yerine; insanin atesli telaslarina refakat ediyor, varolussal sancilarini dua diye okuyor. Celiskilerden, kirikliklardan, düsüslerden, vefasizliklardan yana yakila, avuc icine cizilmis cizgileri gösteriyor. Bedeli ödenmis sözleri, acisi cekilmis siirleri de duanin parantezine aliyor. Dünya gecesinin siyahini okuyor, ebedi sabah ümidini canli tutuyor. Her renkten her dilden her milletten insani ayni duanin avuclarina koyuyor.
