Tipki bir tren yolculugunda tren geri geri giderken ileri gittiginin sanilmasi, bir süre sonra gercek yönün anlasilmasi gibi bir seyi anlayiverdi Ivan Ilyic.

Tanidigi biri ölen her insanda oldugu gibi, onlarda da gizli bir sevinc yaratti; cünkü ölen kendileri degil, bir baskasiydi. Herkes Gördün mü Ölüp gitti iste, oysa ben yasiyorum diye düsünüyordu.
Icinden hic cikmayan ölüm korkusunu aradi, bulamadi. Nereye gitmisti Korku falan yoktu artik icinde, ölüm de yoktu cünkü.