Cemiyet hayatimizin hangi subesine el atsak, hangi vechesine nazar etsek akla cagrida bulunan, akli basa getirmeyi buyuran bir cürüme, bozulma ve dagilma manzarasi ile karsilasiyoruz. Oysa milletce ekseriyetimizin siarini belirleyen sey bize akil degil para lazim yaygin deyisinde ifadesine kavusmus vaziyette. Asil yoksulu oldugumuz seyin yoklugunun idrakine bir türlü varamiyor, o yoksullugu mütemadiyen baska bir seyin varligi ile beyhude yere dindirmek istiyoruz.

Ve dogrusu bu zamana kadar onu görmeyip nazarimizi berikine cevirdigimiz her defasinda lazim dedigimizi her nasilsa fazlasiyla önümüzde bulduk. Buldugumuzu ötesini berisini sorup sual etmeden aldikca digeri her defasinda daha da geriledi. Böylece kendimizi bu gitgide daha da derinlesen, derinlestikce idrakine varilmasi daha da güclesen akil fukaraliginin icinde bulduk.

Ve simdi yoklugunu hissetmez oldugumuz seyin yoksullugunun yoksunluga dönüsmesinin kacinilmazligi karsisinda bizi ya tam bir cinnet hali ya da erisilmesi iyice güclesmis olan bu yoksullugun idraki ücüncü yolu olmayan bir cikmaz olarak bekliyor.